Voor het eerst wankelde zijn zelfvertrouwen. Hij keek naar Lisa en toen weer naar mij. « Die jongen had discipline nodig, » zei hij met een grijns. « Lisa vindt het prima, toch, schat? »
Lisa’s lippen gingen open, maar er kwamen geen woorden uit. Haar ogen straalden van schaamte.
Ik kwam dichterbij. « Discipline is niet een kind uithongeren. Het is niet ze in het donker opsluiten. Dat is alles voor jou. »
Zijn lach was hol. « Wat ga je doen, soldaat? Mij neerschieten? »
Dat hoefde niet. Ik liet de zwaarte van mijn aanwezigheid de kamer vullen. « Ga weg. Vanavond. Of de mannen die ik heb gebeld, zorgen ervoor dat je verdwijnt. »
Voor het eerst flitste er angst in zijn ogen. Hij pakte zijn sleutels, mompelde een woord en stormde naar buiten. De deur sloeg zo hard dicht dat het kozijn trilde.
Er viel een stilte. Lisa snikte zachtjes in haar stoel. Ik keek haar aan, mijn hart zwaar, een mengeling van woede en verdriet.
« Waarom? » Mijn stem sloeg over. « Waarom heb je hem haar leven laten nemen? »
Door haar tranen heen fluisterde ze haar excuses: hij had haar gemanipuleerd, ervan overtuigd dat Emily verwend was, dat ze te zwak was om tegen hem in opstand te komen.
Ik voelde niets. Niet op dat moment. Mijn enige zorg was Emily.
vervolg op de volgende pagina
