Direct naar de dokter
Zonder aarzelen gespte ik haar in mijn truck en reed rechtstreeks naar de hospik op de basis. Het gezicht van de hospik werd donker zodra hij haar toestand zag. Emily klampte zich de hele tijd aan mijn hand vast, haar blik verschuivend alsof zelfs de muren haar konden verraden.
Ze documenteerden alles: haar gewichtsverlies, haar uitdroging, haar mishandelingen, de tekenen van verwaarlozing. Elke aantekening in dat dossier zou later bewijsmateriaal worden, maar op dat moment telde er maar één ding voor mij: haar veiligheid.
Terwijl ze bezig waren, ging ik naar buiten. Met trillende handen belde ik. Naar een man die ik vertrouwde. Een oude bondgenoot die me nog een gunst verschuldigd was. De boodschap was simpel: er ging iets veranderen in dit huis.
Een huis dat niet langer als thuis voelde
Later die avond keerde ik terug naar de plek die ik ooit mijn thuis had genoemd. Herinneringen kwamen terug: Emily’s lach toen ik leerde fietsen, de geur van koekjes in de keuken, Lisa’s kussen bij de deur. Maar deze herinneringen waren vergiftigd.
Door het raam zag ik hem. Mark. Biertje in de hand. Zelfvoldaan, comfortabel op mijn bank, alsof hij er gewoon bij was. Lisa zat tegenover hem, haar schouders gespannen, haar ogen nerveus op het raam gericht terwijl mijn koplampen de kamer afspeurden.
Ik liep naar de deur, elke stap vol zelfvertrouwen, als een soldaat die vijandelijk gebied betreedt. Ik klopte vastberaden. De deur ging open.
« Kijk eens wie er terug is, » grijnsde Mark. « Ben je hier om je prijs op te halen? »
Er knapte iets in me, maar jarenlange discipline hield me op de been. Mijn stem was kalm en vastberaden. « Waar moet Emily vannacht slapen, Mark? Weer in de garage? »
vervolg op de volgende pagina
