« Deze bonnetjes moeten ergens anders voor zijn, » stamelde Brittany. « Pakketjes raken de hele tijd kwijt… »
« Elk pakket? » vroeg een van de moeders, haar armen over elkaar geslagen. « Voor een heel jaar? »
Emma’s juf stapte naar voren. « Emma vertelde me dat haar oma niet meer om haar gaf. Dat is haar verteld. »
Josh staarde zijn vrouw aan, die hij misschien voor het eerst sinds Merediths dood echt zag. « Heb je het geld meegenomen dat voor mijn dochter bedoeld was? »
Brittany pakte haar tas. « Dit is belachelijk. Ik blijf niet voor deze hinderlaag. »
Ze stormde naar buiten. Josh aarzelde, maar volgde haar toen… niet om haar te troosten, maar om haar te confronteren.
Ondertussen knielde ik naast Emma. « Ik ben je nooit vergeten, lieverd. Geen dag. »
De nasleep was stiller dan ik had verwacht. Geen geschreeuw, politie of rechtszaaldrama. Alleen het langzame, weloverwogen herstel van vertrouwen.
Josh belde de volgende avond, zijn stem schor van wat klonk als urenlange ruzie. « Brittany gaat verhuizen. Ik snap niet hoe ik het niet heb gezien. »
“Verdriet verblindt ons soms, zoon.”
“Emma vraagt steeds wanneer ze je weer kan zien.”
« Wanneer ze maar wil. Mijn deur staat altijd open. »
***
