Emma arriveerde in de blauwe jurk die ik de week ervoor persoonlijk bij hen had bezorgd. Haar ogen werden groot bij het zien van de versieringen.
“Oma, wat is het prachtig!”, hijgde ze, terwijl ze haar armen om me heen sloeg.
Josh volgde, ongemakkelijk maar beleefd. « Bedankt dat je dit doet, Carol. »
Brittany arriveerde als laatste, uit haar auto glijdend met een designerzonnebril en hakken die te hoog waren voor een kinderfeestje. Ze gaf me een kus op mijn wang. « Carol, in jouw toestand had je al die moeite niet moeten doen. »
Haar nadruk op ‘aandoening’ maakte duidelijk dat ze mijn ziekte gebruikte om mijn vermeende afwezigheid in Emma’s leven te verklaren.
Toen Emma’s vriendinnen met hun ouders arriveerden, keek ik toe hoe Brittany het publiek bespeelde. Ze lachte te hard, raakte haar armen aan en speelde de perfecte stiefmoeder. Ik liet haar optreden. Het publiek zou snel genoeg omdraaien.
Na de taart en het ijs stond ik op en tikte met mijn lepel tegen mijn theekopje. « Voordat we de cadeautjes uitpakken, heb ik iets speciaals voorbereid… een aandenken voor Emma. »
Ik knikte naar mijn buurman, die de projector aanzette die we tegen de tuinmuur hadden gezet.
De video begon met mooie herinneringen: Meredith die een pasgeboren Emma vasthield, Emma’s eerste stapjes en de feestdagen voordat we haar moeder verloren. Emma keek gebiologeerd toe en wierp af en toe een blik op haar vader, wiens ogen vochtig waren geworden.
Toen kwam de verandering. Foto’s van het Barbie Droomhuis, de saffieren oorbellen, boeken en kleding verschenen op het scherm. Onder elke afbeelding stonden screenshots van overschrijvingsbevestigingen, data en bedragen, gevolgd door foto’s die ik Emma’s lerares had gevraagd te delen: Emma die maand na maand dezelfde kleding droeg, terwijl Brittany in sociale media verscheen met nieuwe designeritems.
De laatste dia luidde eenvoudig: « Elk geschenk gestolen en elke glimlach weggenomen. Maar liefde vindt altijd zijn weg terug. »
De stilte was absoluut. Toen kwamen de fluisteringen.
Emma draaide zich om naar Brittany, met een verwarde blik op haar gezicht. « Je zei dat oma niets heeft gestuurd. »
Brittany’s gezicht verdween van kleur. « Er is een misverstand geweest… »
“Heb je daarom de blauwe oorbellen van mama?”
Josh leek eindelijk te ontwaken uit zijn door verdriet geteisterde waas. « Waar heeft ze het over, Brittany? »
