De vraag deed me de adem benemen. Ik trok haar dicht tegen me aan en ademde de geur van haar shampoo in – hetzelfde merk dat Meredith altijd voor haar gebruikte.
« Niet op de manier waarop je wilt, lieverd. Maar zodra je een warm briesje voelt of een prachtige zonsondergang ziet, is dat je moeder die je groet. »
Josh, mijn schoonzoon, stond een paar meter verderop, met gebogen schouders en een lege blik. Hij was altijd stil geweest en vertrouwde op Merediths levendige persoonlijkheid om door sociale situaties te navigeren. Zonder haar leek hij half aanwezig… als een schip zonder anker.
« Ik kan Emma helpen, » zei ik die dag tegen Josh. « Wanneer je me nodig hebt. »
Wat ik hem niet vertelde, was dat mijn lichaam me in de steek liet. De gewrichtspijn die ik had genegeerd, was uiteindelijk gediagnosticeerd als een agressieve auto-immuunziekte die me binnenkort te zwak zou maken om fulltime voor een kind te zorgen.
« Bedankt, Carol, » mompelde hij. « We komen er wel uit. »
Acht maanden. Dat was alles wat Josh nodig had om « het te begrijpen » en met Brittany te trouwen.
« Ze kan goed met Emma overweg, » hield hij op een dag vol aan de telefoon. « Ze is georganiseerd. Houdt het huishouden draaiende. Ze is geweldig. »
Ik roerde in mijn thee en keek naar de herfstbladeren die buiten mijn keukenraam vielen. Mijn behandelingen waren inmiddels begonnen en ik was de meeste dagen uitgeput. « Dat is… snel, Josh. Vindt Emma haar leuk? »
Zijn aarzeling zei me alles. « Ze past zich aan. »
