Het geluid van brekend glas galmde door de krappe keuken.
“Opruimen. Nu!” Melissa’s stem klonk als een zweepslag.
De achtjarige Emma Carson knielde op de tegelvloer, haar handen trillend terwijl ze de scherven opraapte die net in haar handpalmen waren gesneden. Bloedvlekken op het linoleum, felrood tegen het doffe grijs. Ze beet op haar lip, bang om te huilen.
Haar stiefmoeder leunde tegen het aanrecht, nipte aan haar koffie en keek televisie. ‘Misschien leer je de volgende keer wel hoe je een bord goed vasthoudt,’ zei ze met een glimlach.
Emma fluisterde: “Ja, dat zal ik doen.”
Buiten scheen de Californische zon fel, maar het huis was donker. De gordijnen waren altijd dichtgetrokken als Daniel Carson – Emma’s vader – op missie was. Hij diende in het Amerikaanse leger en was maandenlang van huis weg. Hij vertrouwde de zorg voor hun pasgeboren dochter toe aan zijn nieuwe vrouw. Hij had geen idee dat achter gesloten deuren zijn huis een stil slagveld was geworden.
Emma schrobde de vloeren tot haar handen trilden en waste de afwas tot haar vingers blaren kregen. Soms herhaalde Melissa dezelfde klusjes zonder duidelijke reden. Soms strafte ze haar door maaltijden over te slaan. “Een braaf meisje verdient avondeten,” zei ze dan, terwijl ze het eten in de prullenbak gooide.
Die middag rook het huis naar bleekmiddel en zweet. Emma wankelde, haar huid bleek, haar ademhaling onregelmatig. Ze leunde met één hand op het aanrecht om zich staande te houden. Haar zicht werd wazig – en toen begon de wereld te draaien.
Het geluid van haar kleine lichaam dat op de grond viel, werd overstemd door de stilte.
Een moment later ging de voordeur open. Zware laarzen stapten over de drempel.
