Richards borstkas spande zich. Hij haastte zich naar de keuken, elke stap zwaarder dan de vorige.
Wat hem te wachten stond, leek in niets op de droom die hij zich had voorgesteld.
Emily zat op de tegelvloer, de melk druppelde uit haar haar, maakte haar jurk nat en vormde een plas onder haar. Ze wiegde Alex stevig in haar trillende armen en beschermde hem.
Boven haar torende Vanessa uit. Ze klemde de lege kan vast alsof het een wapen was, haar gezicht vertrokken van woede.
—“Alsjeblieft, mam, het spijt me,” jammerde Emily met gebroken stem.
Richard verstijfde, zijn aktetas gleed met een zware klap uit zijn hand. Het tafereel brak zijn hart. Zijn dochter was niet alleen verwaarloosd – ze was doodsbang. En dit was duidelijk niet de eerste keer.
“GENOEG!” donderde hij, zijn stem deed de muren trillen.
