Vanessa draaide zich om en forceerde een glimlach die op een masker leek.
“Richard… je bent vroeg thuis… ik alleen—”
Maar hij luisterde niet meer. Zijn ogen richtten zich op Emily, trillend en zwijgend, haar broertje stevig vastklemmend. Haar ogen toonden angst – maar daarachter een fragiel sprankje hoop.
Richard zakte op zijn knieën en nam Alex met één arm en Emily met de andere. Hij voelde haar tengere lichaam zich wanhopig vastklampen, haar snikken doorweekten zijn jas. Zijn keel brandde. Hij had de signalen genegeerd – te verblind door Vanessa’s charme en ambitie.
Nooit meer.
Zijn woorden kwamen zacht, koud en onverzettelijk:
« Vanessa. Pak je spullen. Je verlaat vanavond dit huis. »
De dagen erna waren zwaar en traag. Emily week zelden van haar vaders zijde, bang dat ook hij zou verdwijnen. ‘s Nachts werd ze geschrokken wakker, klemde zich vast aan Alex en fluisterde:
« Laat haar niet terugkomen, pap. »
Elke keer als Richard ze allebei in zijn armen sloot, antwoordde hij met gebroken stem:
