Richard Whitmans hart bonsde toen de taxi stopte voor zijn huis met twee verdiepingen in de buitenwijken van Chicago. Na drie vermoeiende weken vol vergaderingen in Londen keerde hij eindelijk terug.
In gedachten was het beeld levendig: Emily, zijn zevenjarige dochter, rende naar de deur en riep « Papa! »; baby Alex zat vrolijk te brabbelen in zijn stoel; en Vanessa, zijn vrouw van pas twee maanden, begroette hem met een vriendelijke glimlach.
Dat gaf zijn leven zin: thuis wachtte zijn familie hem op, daar was hij zeker van.
Hij stapte uit de taxi, met zijn bagage in de hand en zijn hart zwol van verwachting. Hij had kleine souvenirs uit het buitenland meegenomen: een sprookjesboek voor Emily, een knuffelbeer voor Alex. Hij stelde zich hun gelach voor, de vreugde die door het huis galmde.
Maar toen hij de sleutel omdraaide en naar binnen stapte, kwam het welkom dat hij zich had voorgesteld nooit.
In plaats daarvan deed het oorverdovende geluid van brekend glas hem verstijven.
Toen klonk er een kreet. Hoog. Gebroken.
