Maar toen we aan het avondeten zaten en zijn moeder naar mijn naam vroeg, sprong Luke in het gesprek en stuurde het gesprek naar zijn fantasie.
En toen het dessert kwam, bracht hij een toost uit en verklaarde dat ik “Japans was, precies zoals oma altijd had gedroomd.”
Op dat moment viel alles in mij op zijn plek.
Ik heb niet geschreeuwd.
Ik stond op, vertelde de waarheid en maakte duidelijk dat ik niet medeplichtig zou zijn aan een leugen – niet voor zijn grootmoeder, niet voor hemzelf en niet voor welke erfenis dan ook.
Sumiko, zijn grootmoeder, verraste mij.
Ze bekritiseerde Luke’s manipulatie en bevestigde dat haar etniciteit haar nooit interesseerde, alleen het karakter.
Haar woorden waren aardend. Maar ze herstelden de schade die Luke had aangericht niet.
Die avond pakte ik mijn spullen in.
