Maria aarzelde niet. Met een schreeuw zwaaide ze de steen tegen het glas. Scheur. Bloed stroomde door haar hand. Opnieuw sloeg ze toe. Scheur. Bij de derde klap brak het raam. Ze reikte door, deed de deur open en trok Emily in haar armen, snikkend van opluchting terwijl het kind zich aan haar borst vastklampte.
Richard stapte terug, geschokt door wat er had kunnen gebeuren. Op dat moment wist hij: dit was geen ongeluk.
Richard hield zijn trillende dochter vast en kuste haar voorhoofd. “Wie heeft je dit aangedaan, Emily? Vertel Papa de waarheid.”
Emily ‘ s lippen trillen. Ze wees met een trillende vinger naar het huis. “Zij was het. Vanessa. Ze lachte toen ik huilde. Ze zei dat ik haar kind niet was.”
Richard wendde zich tot Maria en Emily. Zijn dochter was in Maria ‘ s armen genesteld, met het schort van het dienstmeisje vast alsof het de enige veilige plek was die nog over was. Maria streelde het haar van het meisje met haar gewonde hand en fluisterde zachtjes: “je bent nu veilig, lieverd. Niemand zal je nog pijn doen.”
Richard knielde neer en wikkelde zijn armen om hen beiden. Zijn stem brak. “Dank je wel, Maria. Je hebt gered wat voor mij het belangrijkst is. Ik zal dit nooit vergeten.”
