« Papa, help me! » Emily’s kleine vuistjes sloegen zwakjes tegen het getinte raam en haar gele jurk was al doorweekt van het zweet. De zomerzon had de luxe auto in een brandende oven veranderd. Haar ademhaling was schor, haar lippen trilden terwijl ze schreeuwde dat iemand – wie dan ook – haar moest horen.
Een paar minuten eerder was haar stiefmoeder Vanessa uit de auto gestapt en op haar hoge hakken de marmeren oprit af geslopen. Ze sloot de deur met een achteloze beweging van de afstandsbediening en liep de villa binnen zonder om te kijken. Voor een vreemde zou het als vergetelheid hebben geleken. Maar Emily kende de waarheid: Vanessa had haar op de achterbank gezien, haar horen huilen, en toch was ze weggegaan.
Op de veranda droeg Maria, het dienstmeisje, een mand met wasgoed. Eerst dacht ze dat het zachte geklop haar verbeelding was. Toen draaide ze zich om en verstijfde. Emily, met tranen in haar ogen, drukte haar tegen het hete raam en sloeg wild met haar handen. « Emily! » schreeuwde Maria en liet de mand vallen. Ze trok aan de deurklink, maar de auto stopte. Paniek greep haar vast. « Blijf bij me, lieverd. Doe je ogen niet dicht! »
Ze bonsde op het raam, het leer kraakte terwijl ze het met haar vuisten probeerde te breken. « Mevrouw! Sleutels! » riep ze naar het huis. Geen antwoord. Alleen stilte. Maria’s knokkels bloedden, maar het raam hield het. Emily’s snikken stopten en haar lichaam zakte in elkaar tegen de stoel.
Op dat moment sneed het gebrul van een motor door de lucht. Een zilveren sedan reed de oprit op. Richard Lawson, miljonair en Emily’s vader, stapte uit in zijn marineblauwe maatpak. Hij verstijfde van angst voor de chaos. Maria gilde en Emily snakte naar adem in de afgesloten auto.
