Twee kleine handjes tegen het glas gedrukt. Een rood gezicht. Grote ogen. Een mond die openging om adem te halen.
« Juffrouw Emma! » riep Rosa, terwijl ze de mand liet vallen en naar de SUV rende. Ze trok aan de hendel. Die ging op slot. De hitte golfde door het glas in haar handpalmen. Paniek laaide op.
« Wacht even, lieverd! Ik haal je eruit! »
Ze sloeg op het raam tot haar knokkels pijn deden en scheurden.
« Mevrouw Sloane! De sleutels! Alstublieft! » riep ze richting het huis. Geen antwoord – alleen Emma’s zachte, angstige snikken van binnen.
Het kind zat onderuitgezakt in de stoel, zijn ademhaling was oppervlakkig en onregelmatig.
De Vader arriveert
Banden knarsten op het grind. Een zilverkleurige Audi kwam aanrijden. Daniel Brooks stapte uit in een grijs pak, met een aktetas in zijn hand.
Het tafereel deed hem verstijven: Rosa sloeg op het glas, terwijl Emma nauwelijks bij bewustzijn was.
“Wat is hier aan de hand?!” riep hij terwijl hij naar hen toe rende.
« Ze zit opgesloten! Ze kan niet ademen! » zei Rosa, met trillende handen, geschraapte huid en bloed.
Daniel werd bleek. « Emma! Ik ben papa! Blijf bij me! » Hij trok aan de hendel – niets. « Waar zijn de sleutels?! »
« Mevrouw Sloane heeft ze, » zei Rosa. « Ze is nooit meer teruggekomen. »
De waarheid sloeg in als een bliksem. Sloane was het niet vergeten – ze was expres weggelopen.
Geen andere keuze
Rosa pakte een scherpe steen uit de bloemperk. « Het spijt me, meneer, er is geen andere manier! »
SCHEUR!
