Het glas was spinragachtig en bedekt met bloedstrepen.
SCHEUR!
Breuken raasden als ijs over een vijver.
SCHEUR!
Het raam gaf mee. Rosa reikte naar binnen, deed het slot open en trok Emma in haar armen.
Het kleine meisje hapte naar adem en klampte zich vast aan Rosa’s schort. Daniel viel naast hen op zijn knieën, trillend van opluchting en ongeloof.
« Papa is hier, engel. Het gaat goed met je, » fluisterde hij, terwijl hij haar vochtige voorhoofd kuste.
Hij keek op en zijn gezicht werd hard. « Rosa, weet je zeker dat Sloane de sleutels had? »
Rosa knikte door haar tranen heen. « Ja, meneer. Ze keek Emma recht aan voordat ze wegliep. »
Een glimlach op de drempel
De voordeur ging open. Sloane verscheen in een zijden jurk, met een koele, kalme glimlach.
« Wat is al dat lawaai? » vroeg ze luchtig.
« Heb je Emma opgesloten in die auto laten zitten?! » Daniels stem trilde van woede.
Sloane wuifde met haar hand. « Doe niet zo dramatisch. Ik ben vast vergeten dat ze er was. »
« Vergeten?! » riep Rosa. « Je hebt haar recht aangekeken! »
