Na moeizame onderhandelingen betrad hij zijn kamer. De presidentiële suite van het dure hotel straalde luxe uit: marmeren vloeren, zachte tapijten, glinsterende kroonluchters – alles getuigde van hoge kwaliteit en onberispelijke service. Maar zodra hij de deur opendeed, sloeg zijn gebruikelijke zelfvertrouwen om in verbazing.
Op een breed bed, netjes bedekt met witte lakens, sliep een vrouw in een blauw dienstmeisjesuniform vredig. Haar gezicht was dof en vermoeid; haar eeltige handen lagen hulpeloos op de deken en ze zag eruit alsof ze tijdens het lopen in slaap was gevallen.
De miljonair schrok. Zijn eerste reactie was verontwaardiging: hoe durfde ze dit te doen? De orde in zijn dure appartement verstoren, de voor hem gereserveerde kamer gebruiken? Maar zijn woede sloeg al snel om in nieuwsgierigheid. Hij keek aandachtig: voor hem stond geen onruststoker, maar een uitgeputte man die zijn vermoeidheid gewoon niet kon ontlopen.
De vrouw huiverde onder zijn blik en opende haar ogen. De afschuw weerspiegelde zich nog steeds in haar ogen. Ze sprong meteen overeind en streek haastig haar uniform glad.
« Neem me niet kwalijk, meneer! Ik… ik had niet door dat ik in slaap viel. Drie dagen achter elkaar… we hebben personeelstekort. Ik heb niet eens tijd om fatsoenlijk te eten. Klaag alstublieft niet, ik smeek u. Ik zal alles onmiddellijk in orde maken en mijn ondergoed verschonen. »
Ze trilde, in afwachting van een schreeuw, een straf, een ontslag. Maar de miljonair zei plotseling zachtjes:
« Rustig maar. Ik weet wat hard werken is. Mijn vrouw werkte ook als kamermeisje. Ik heb haar in zo’n hotel ontmoet. Dus… rust maar uit. »
