De vrouw kon haar oren niet geloven.
De man liep naar het bureau, haalde een paar grote biljetten uit zijn portemonnee en legde ze op een zichtbare plek.
« Dit is geen straf, » zei hij. « Het is een bedankje voor je werk. Ik ga naar een vergadering; je kunt nog even uitslapen. Niemand zal je herkennen. »
Hij pakte zijn papieren en vertrok stilletjes. Alleen de vage geur van een dure eau de cologne liet hij achter.
De meid bleef alleen achter met het geld in haar handen, haar tranen niet bedwingend. Voor het eerst in lange tijd voelde ze dat haar werk werd opgemerkt en gewaardeerd.
Die avond besefte ze een simpele waarheid: zelfs de rijkste mensen zijn soms gewoon mensen.
meer op de volgende pagina
