“Houdt Marina van souvenirs?” vroeg Vika onschuldig.
Andrei trok een vies gezicht.
— Ik had je gevraagd dit gesprek niet te beginnen.
« Het spijt me, » zei Vika, terwijl ze zijn hand met de hare bedekte. « Maar vroeg of laat zul je deze situatie onder ogen moeten zien. We kunnen ons niet eeuwig verstoppen. »
« Ik weet het, » antwoordde Andrei somber. « Ik spreek haar na mijn vakantie. »
« Echt? » Hoop lichtte op in Viki’s ogen. « Beloof je dat? »
– Dat beloof ik.
De week vloog voorbij. Ze zwommen, zonnebaadden, maakten wandelingen, aten vis in chique restaurants en brachten warme nachten door in hotelkamers. Andrei vergat bijna zijn thuisland en wat hem bij terugkomst te wachten stond. Bijna.
Op de dag van zijn vertrek omhelsde Vika hem op het vliegveld.
« Vergeet je belofte niet, » zei ze zachtjes, terwijl ze zijn lippen streelde. « Ik wacht op je telefoontje. »
« Ik weet het nog, » mompelde Andrei, terwijl hij zich met tegenzin losmaakte. « Ik bel je zodra ik haar gesproken heb. »
Ze zaten in aparte vluchten, dus deze voorzorgsmaatregelen leken passend.
