De laatste wens van de gevangene was om zijn hond nog een laatste keer te zien: maar zodra de hond de cel binnenkwam, gebeurde er iets vreemds 😲😲
Zijn laatste wens vóór de laatste straf die een einde aan zijn leven zou maken, was een Duitse herder zien. De gevangene aanvaardde zijn lot met stille berusting.
Twaalf jaar lang, dag na dag, werd hij wakker in de koude beslotenheid van cel B-17. Hij werd beschuldigd van moord, en hoewel hij zwoer onschuldig te zijn, luisterde niemand. Aanvankelijk vocht hij, diende klachten in en schakelde advocaten in, maar na verloop van tijd stopte hij gewoon met vechten en wachtte hij op het vonnis.
Het enige wat hem al die jaren dwarszat, was zijn hond. Hij had geen andere familie. De Duitse herder was niet zomaar een huisdier: ze was zijn familie, zijn vriendin en het enige wezen dat hij vertrouwde. Een gevangene vond haar als puppy, bibberend in een steegje, en vanaf die dag waren ze onafscheidelijk.
Toen de bewaker het briefje met zijn laatste wensen bracht, vroeg de man niet om gastronomisch eten, sigaren of een priester, zoals velen deden. Hij zei gewoon zachtjes:
« Ik wil mijn hond zien. Voor de laatste keer. »
Aanvankelijk was het personeel sceptisch. Was dit een sluw plan? Dus werd hij op de afgesproken dag, vóórdat het vonnis bekend werd gemaakt, naar buiten gebracht. Onder het waakzame oog van de bewakers ontmoette hij zijn hond.
De herder, die zijn meester zag, maakte zich los en rende naar hem toe. Op dat moment stond de tijd stil.
Wat er daarna gebeurde, verraste iedereen. De bewakers stonden daar, onzeker over wat ze moesten doen 😲🫣 Vervolg in eerste reactie 👇 👇
