Nadat de hond zich uit de greep van de politieagent had losgemaakt, rende hij met geweld op zijn baasje af, alsof hij in één moment al twaalf jaar van hem had willen scheiden.
Ze viel in zijn armen, duwde hem van zijn voeten en voor het eerst in jaren voelde de gevangene noch de kou, noch het gewicht van zijn ketenen. Alleen warmte.
Hij omhelsde de hond stevig en begroef zijn gezicht in zijn dikke vacht. Tranen die hij al die jaren niet had kunnen vergieten, begonnen rijkelijk te vloeien.
Hij huilde luid en schaamteloos, als een baby, en de hond jankte zachtjes, alsof ook hij begreep dat ze weinig tijd hadden.
« Jij bent mijn meisje… mijn trouwe… » fluisterde hij, terwijl hij haar nog steviger omhelsde. « Wat moet je zonder mij? »
Zijn handen trilden; hij aaide haar rug, steeds opnieuw, alsof hij elk detail probeerde te onthouden. De hond keek hem met toegewijde ogen aan.
« Vergeef me… dat ik je alleen heb gelaten, » brak zijn stem en werd hees. « Ik kon de waarheid niet bewijzen… maar je had me tenminste altijd nodig. »
De bewakers bleven roerloos staan, velen van hen keken de andere kant op. Zelfs de strengste onder hen konden niet onverschillig blijven: voor hen stond geen crimineel, maar een man die in de laatste minuten van zijn leven het enige ter wereld in zijn handen hield.
Hij keek naar de bewaker en zei met brekende stem:
—Zorg voor haar…
Hij vroeg de bewaker om haar naar huis te brengen en beloofde dat hij zich niet zou verzetten en de straf zou accepteren.
Op dat moment werd de stilte ondraaglijk. De hond blafte opnieuw, scherp en luid, alsof hij protesteerde tegen wat er ging gebeuren.
En de gevangene omhelsde haar nog een keer, zo stevig als alleen een mens dat kan, en nam voorgoed afscheid.
