Sophie’s kleine handjes drukten tegen de ramen terwijl haar rode gezichtje naar adem snakte.
De mand met lakens viel uit Elena’s handen en belandde verspreid over het marmer. « Juffrouw Zofia! » riep ze, terwijl ze de trap op rende. Ze trok aan de deurkruk. Die was op slot. De hitte van de auto was verstikkend en verbrandde haar eten voordat ze het raam überhaupt aanraakte.
« Val niet in slaap, lieverd! Ik haal je eruit! » schreeuwde Elena. Ze sloeg met haar vuisten op het glas tot haar knokkels kraakten en er bloed over het raam spoot. Maar het glas hield het.
Haar stem brak toen ze naar het huis riep: « Mevrouw! Sleutels! Alstublieft! »
Geen reactie. Alleen stilte.
Elena’s borstkas ging in paniek op en neer. Ze rende naar de sleutel, een reservesleutel, maar verborgen, op slot. Voordat ze überhaupt kon beginnen, zakte Sophie’s lichaam in elkaar. Haar ademhaling was oppervlakkig en het mes trof haar lippen.
« God, nee… » Elena’s handen trilden toen ze om zich heen keek over de oprit, iets wat betekende dat ze het glas moest breken. Haar handen landden op een scherpe steen naast de bloemperk. Ze greep hem vast en tilde hem hoog op. « Vergeef me, lieverd, » fluisterde ze.
Maar voordat het kon inslaan, klonk het lage gerommel van een motor. De zilverkleurige BMW reed de oprit op, de banden knarsten op het grind. Elena vluchtte, opgelucht ademhalend.
Daniel Carter stapte uit de auto, gekleed in een gekreukt marineblauw pak en met een aktetas. Hij zag eruit als een personeelslid. Maar toen zijn lichaam op de auto viel – op het slappe lichaam erin – veranderde het bloed in zijn woonkamer in een brij.
« Wat moet ik in godsnaam doen? » Hij liet zijn aktetas vallen en rende weg.
« Er is een tekort! » snikte Elena. « Hij krijgt geen adem! »
Daniels gezicht betrok. Ze sloegen hun handen tegen het glas. « Sophie! Papa is hier! Hou vol, engel! »
Hij trok aan de deurknop. Niets. Paniek greep hem bij de keel. « Waar zijn de sleutels? »
