Elena straalt met een trillende, bebloede hand naar de residentie. « Claudia… ze is opgenomen.

Even kan Daniel zich niet bewegen. De woorden slaan in als een bliksem. Zijn vrouw is het niet vergeten. Sophie is er doelbewust binnengekomen.

« Beweeg! » brulde hij. Hij griste de steen uit Elena’s hand en zwaaide ermee uit alle macht. Knal! Het glas brak. Opnieuw – knal! Scherven vielen. Nog één klap – en het glas brak.

Daniel reikte naar binnen en trok de rits open. Hij trok Sophie eruit en drukte haar slappe lichaam tegen zijn borst.

« Papa is hier, » fluisterde hij, terwijl de tranen over zijn gezicht stroomden terwijl hij haar hartstochtelijk kuste. « Je bent nu veilig, mijn engel. »

Sophie bewoog zwakjes, haar kleine vingertjes klemden zich vast aan zijn shirt. « Ze heeft me daar achtergelaten, pap. Blijf staan… »

Daniels borstkas kromp ineen van woede. Hij greep Elena vast, messcherp en trillend, haar gesneden handen tegen haar schort gedrukt.

« Weet je het zeker van de sleutels? » Zijn stem was laag en boosaardig.

Elena knikte met haar hoofd door haar tranen heen. « Ja, meneer. Recht op haar af. Het kon haar niets schelen. »

Toen viel de voordeur naar beneden.

Claudia kwam tevoorschijn, elegant in zijde, met een veiligheidsbril op haar hoofd, kalm als altijd. Bovenaan, plat tegen het gebroken glas, stonden Elena’s bloedende handen en Daniel’s vastgeklemde Sophie. Haar lippen vormden een glimlach.

“Wat is dat voor geluid?” antwoordde hij luchtig.

Daniels woede bereikte een hoogtepunt. « Heb je haar opgesloten in een kamer achtergelaten?! » Zijn stem deed de oprit trillen.

Claudia zwom onbewogen door de stroming. « Doe niet zo dramatisch. Ik denk dat ik het vergeten ben. »

« Ben je het vergeten? » Elena’s stem brak, schor van ongeloof. « Je keek haar recht aan! »

Claudia fronste. « Wat weet jij nou? Je bent gewoon een hulp. »

Daniels greep op Sophie werd steviger. Hij klemde zijn kaken op elkaar tot zijn tanden pijn deden. « Claudia… » Zijn stem was zacht en trilde van woede. « Wees heel voorzichtig. »

Maar Claudia stond alleen maar op en werd aan de horizon zichtbaar, alsof het tafereel voor haar niets betekende.

En Daniel wist dat dit nog maar het begin was.