Het Carter Mansion stond aan de rand van de stad, een ander monument. Marmeren constructies omlijstten de hoofdingang en het gebruik beïnvloedde het pand in perfecte symmetrie. Binnen in het Carter Mansion, onder de gepolijste luxe, lag echter een geheim verborgen – een geheim dat geen toegang tot geld verschafte.
Op een snikhete zomermiddag schroeide alles wat hij aanraakte. De hitte trilde over het asfalt van de lange oprit en verschroeide de glimmende Mercedes sedan voor de trap. Binnen zat de zesjarige Sophie Carter opgesloten, haar lichaam wegkwijnend onder de genadeloze hitte.
Haar diepste wanhoop sloeg tegen de getinte ramen. Haar geschreeuw, schor en zwak, drong ternauwernood door de gesloten deur. « Mam! Help! » Haar haar zat vastgeplakt aan de voorkant en haar lichtgele jurk plakte aan haar, doorweekt van het zweet.
Even daarvoor was Claudia Carter – haar stiefmoeder – uit de auto gestapt. Claudia zag er nog steeds perfect uit. Haar zijden jurk glansde in de zon, haar rode hakken klikten scherp tegen het marmer, alles was smetteloos en de achtergrond was perfect. Elk detail was minutieus gemaakt. Prachtig, gecomponeerd – en cool.
Ze keek nog een keer om. Sophies smekende blik ontmoette de hare door het raam. Een fractie van een seconde heerste er stilte tussen hen. Claudia’s lippen vormden een flauwe glimlach. Bedachtzaam drukte ze op de afstandsbediening, deed de deur dicht, klom toen naar buiten en liep, zonder zich te bewegen, naar het landhuis.
Voor een buitenstaander, weggeleid, als een verstrooide stiefmoeder die op de voorbank neerdaalt. Maar Sophie was beter. De bijna te verfijnde scherpte in Claudia’s ogen. Het was geen ongeluk. Het was een straf.
In het landhuis hield Elena, de meid, een mand met vers opgemaakte lakens in evenwicht. Ze had vijf jaar voor de Carters gewerkt, lang genoeg om Sophie beter te kennen dan wie dan ook. Lang genoeg om blij te zijn dat Claudia’s glimlach haar ogen nooit bereikte.
Toen Elena de veranda op liep, hoorde ze een geluid. Eerst was het zwak en onregelmatig – als het geritsel van een groep. Toen hoorde ik het opnieuw: een doffe, zwakke, maar toch resonante dreun. Haar begeleider liep naar de auto.
Ze verstijfde.
