De collectiefase
Je aanrecht staat inmiddels vol met gespecialiseerde apparatuur. De roomseparator die meer kostte dan je maandelijkse autobetaling, maar die « zichzelf uiteindelijk terugverdient ». De antieke boterkarn die je op eBay hebt gekocht na een felle biedingsstrijd met een museumconservator in Wisconsin. De groeiende collectie 19e-eeuwse botervormen met ingewikkelde ontwerpen van korenschoven, bloemen en bosdieren.
Je kookboekencollectie is uitgebreid met titels als « De Boterbijbel », « Vergeten Zuivelkunsten van de Amish » en « Crème: Een Levensdevotie ». Je browsergeschiedenis staat vol met zoekopdrachten naar « hoe je legaal een koe binnen de stadsgrenzen houdt » en « miniatuurgeitenrassen geschikt voor appartementen ».
De laatste fase: vee
Het onvermijdelijke gebeurt eindelijk. Je rijdt naar huis met een Nigeriaanse dwerggeit achterin je SUV, ervan overtuigd dat je bescheiden achtertuin voldoende is en dat de buren er geen probleem mee zullen hebben. Al snel worden één geit er twee (ze hebben tenslotte gezelschap nodig), en twee worden er zes, omdat geiten verrassend vruchtbaar blijken te zijn.
Of misschien koos je voor de runderroute en overtuigde je een boer in de buurt om je Jersey-koe te laten stallen, om er vervolgens achter te komen dat je in het voorjaar zelf eigenaar bent van een paar koeien en kalveren. Nu doe je onderzoek naar kleinschalige zuivelbedrijven en schrijf je bedrijfsplannen voor ambachtelijke boter met letterpress-verpakking.
Je vrienden herkennen je niet meer als persoon. Als ze langskomen, drijf je ze in het nauw in de keuken en dwing je ze je gecultiveerde boter, je clotted cream en je rauwmelkse kaas, die gerijpt is in de zorgvuldig gecontroleerde voormalige gastenkamer, te proeven. Je merkt dat je termen als ‘mondgevoel’ en ‘terroir’ zonder ironie gebruikt.
