Er zijn bepaalde jeugdherinneringen die ons altijd bijblijven. Ze zijn niet verbonden met geld, technologie of iets anders – ze zijn verbonden met gevoelens, momenten en simpele geneugten. Een van die herinneringen die velen van ons delen, is de geur van vers gemaaid gras na een hele dag buitenspelen.
Vroeger leken onze zomers als kind eindeloos. De dagen sleepten zich voort en ons enige doel was spelen. We stonden vroeg op, aten snel een ontbijtje en renden naar buiten om onze vrienden te ontmoeten. Niemand maakte zich druk om afspraken, schermtijd of veiligheidsapps op onze telefoon. Onze speeltuin was de straat, de tuin, het open veld achter het huis, of waar onze fantasie ons ook bracht.
We fietsten zonder helm, speelden tikkertje tot we zo dronken waren dat we geen adem meer kregen, en creëerden hele werelden met niets meer dan een bal, een springtouw of zelfs maar een stok. We bleven buiten tot de zon onderging en de straatlantaarns begonnen te flikkeren. Dat was het universele signaal: tijd om naar huis te gaan …
