Later die avond zat Ava op de achterbank van Gabriels auto, terwijl de skyline van Londen aan haar voorbijflitste. Haar mascara was uitgelopen, maar haar blik was vastberaden. Adrian gaf haar een zakdoek.
« Je had ons eerder moeten bellen, » zei hij zachtjes. « Je vecht niet alleen tegen monsters. »
Ze schudde haar hoofd. « Ik dacht dat ik het wel aankon. Ik wilde je niet meeslepen in mijn problemen. »
Gabriel keek haar in de achteruitkijkspiegel aan. « Jullie zijn familie. Dat is nooit een puinhoop – het is een reden. »
Voor het eerst in maanden liet Ava haar tranen de vrije loop. Deze keer niet uit schaamte, maar uit opluchting. Elk wreed woord, elk stil diner, elke geveinsde glimlach – ze liet ze één voor één gaan.
Binnen enkele weken vroeg ze de scheiding aan. Het verhaal over de wreedheid van de Harringtons verspreidde zich razendsnel in de roddelbladen. Uitnodigingen kwamen niet meer binnen. Sponsors trokken zich terug. Achter de muren van het landhuis waren Miranda en Tessa woedend, gevangen in het schandaal dat ze hadden gezaaid. Lucas probeerde te bellen om zijn excuses aan te bieden, maar Ava nam nooit meer op.
