Ze verhuisde naar een klein appartement met uitzicht op de rivier, begon weer vrijwilligerswerk te doen en herontdekte de versie van zichzelf die ze dacht verloren te zijn. Vrijheid glinsterde niet – ze gloeide zachtjes.
Maanden later, tijdens een benefietgala, vroeg een verslaggever Gabriel naar het beruchte « Harrington-incident ». Hij glimlachte flauwtjes en zei: « Niemand vernedert mijn zus en loopt trots weg. »
Ava stond naast hem, stralend en kalm, haar zilveren jurk glinsterend onder de schijnwerpers. Het applaus dat volgde was niet alleen voor haar broers – het was voor haar moed, haar uithoudingsvermogen, haar overeind blijven.
Want uiteindelijk had Ava het niet alleen overleefd. Ze had zichzelf heroverd.
En soms is dat de grootste wraak die er bestaat.
