« Kom op, Ava, » siste Tessa. « Doe nu niet zo verlegen. Laat iedereen zien of je echt geschikt bent om een Harrington te zijn. »
Er barstte een lach los, broos en scherp. Ava’s handen trilden toen ze probeerde achteruit te stappen. Haar man zat aan de eretafel en keek zwijgend toe, zijn ogen schoten weg alsof hij deed alsof hij niets zag. Die stilte – zíjn stilte – sneed dieper dan welke woorden dan ook.
Vernedering greep haar naar de keel. Ze wilde rennen, schreeuwen, verdwijnen. De muren leken dichterbij te komen, de muziek leek afstandelijk en spottend. Net toen het gejoel ondraaglijk werd, doorbrak het geluid van deuren die tegen marmer sloegen de chaos.
Twee lange mannen kwamen de hal binnen, hun aanwezigheid eiste onmiddellijke stilte. De menigte week instinctief uiteen.
Gabriel en Adrian Bennett – haar broers. De lucht leek om hen heen te bewegen. Gabriel, de CEO van een multinationaal techbedrijf, en Adrian, een wereldwijde filantroop en investeerder – namen die veel verder reikten dan de beperkingen van die gouden kamer.
Gabriels ogen vonden onmiddellijk de hare. « Ava, » zei hij met een lage maar woedende stem, « wie heeft je dit aangedaan? »
Miranda stapte naar voren en forceerde een glimlach. « Dit is een privé-familiefeestje. Je bent hier niet welkom. »
Adrians lach was koud en precies. « Privé? Je hebt onze zus publiekelijk in diskrediet gebracht. Je hebt je privacy verspeeld op het moment dat je haar vernederde. »
Lucas stond eindelijk op, zijn stem zwak. « Ze hadden geen kwaad in de zin. Het was alleen… »
« Alleen wat? » donderde Gabriel, zijn stem echode. « Amusement? Je hebt toegekeken hoe je vrouw werd vernederd en niets gedaan. »
De menigte stond nu roerloos. Zelfs de obers stonden stil. Ava voelde Adrians arm beschermend om haar schouders glijden terwijl hij Miranda en Tessa aanstaarde.
‘Jullie noemen jezelf verfijnd,’ zei hij kalm, ‘maar verfijning zonder menselijkheid is niets anders dan wreedheid in betere kleren.’
Tessa’s verzet wankelde. Miranda’s wangen kleurden rood. Het gefluister begon opnieuw, maar nu was het niet spottend – het was veroordelend.
Gabriel draaide zich naar Lucas om. « Als je zo van haar houdt, dan is ze beter af zonder jou. »
Niemand durfde daarna nog iets te zeggen. Het ooit zo glamoureuze evenement verzandde in een ongemakkelijke stilte. Gasten begonnen weg te glippen, hun champagne half leeg en hun glimlach bevroren achterlatend. De reputatie van Harrington, gebaseerd op schijn, stortte voor hun ogen in.
