Ik had niet verwacht dat een sms’je zo’n diepe pijn zou doen, totdat de moeder van mijn stiefkinderen me vertelde dat ik niet welkom was op hun verjaardagsfeestje. « Je hebt geen kinderen, » zei ze. Wat ze niet wist, was hoeveel die kinderen voor me betekenden en hoe ver ik voor ze wilde gaan.
« Noah! Liam! Schiet op, jongens! De bus is er over 15 minuten! » riep ik de trap op, terwijl ik op de keukenklok keek terwijl ik twee identieke lunchtrommels inpakte.
Het enige verschil was de kleine dinosaurus-sleutelhanger van Noah en de voetbal van Liam.
Er klinken donderende voetstappen als de tweeling de trap af rent, nog steeds in hun uniformoverhemden gestopt.
« Heb je je tanden gepoetst? » vroeg ik. Ik kon het antwoord al afleiden uit de schuldbewuste blikken van de kinderen.
« We waren bezig onze wetenschappelijke modellen af te ronden », legde Noah uit.
Liam knikte serieus. « We maken vulkanen, dus de metingen moesten kloppen. »
« Tanden. Nu. Je hebt drie minuten, » zei ik, wijzend naar de badkamer. « En pak je toestemmingsformulieren van mijn bureau! Ze zijn getekend en klaar om te versturen. »
