Ik draaide me om en zag een slanke vrouw van in de dertig, gekleed in een lichtbruine jas. Een zware, stille droefheid vulde haar ogen. De wind speelde door haar haar terwijl ze naar het graf naast Mariana staarde.
« Het spijt me als ik je bang heb gemaakt, » zei ze zachtjes.
« Nee, » antwoordde ik, terwijl ik mijn gezicht afveegde. « Geeft niet. Ben je hier om iemand te bezoeken? »
Ze knikte en wees naar de grafsteen naast mij.
« Mijn zus, » zei ze. « Ze is omgekomen bij een auto-ongeluk… vier jaar geleden. »
Ik verstijfde.
De naam op de grafsteen was Gabriela Ramírez. Sterfdatum? Dezelfde dag dat Mariana stierf.
Twee vreemden, één deelden verdriet.
We stonden zwijgend en lazen elkaars gezichten. Ik vertelde haar dat mijn vrouw diezelfde dag was omgekomen bij een ongeluk in de buurt van de stad. Ze keek op met tranen in haar ogen.
« Gabriela ging op reis met een vriendin. We hadden nooit gedacht… »
Er was een stilzwijgende verstandhouding tussen ons. Alsof verdriet, op zijn vreemde en wrede manier, ons bij elkaar had gebracht.
« Ik ben Isabel, » zei ze uiteindelijk.
“Daniël,” antwoordde ik.
We praatten een tijdje, onze woorden waren traag en zwaar van herinneringen. Ze vertelde me over Gabriela’s liefde voor muziek, haar lach, haar warmte. Ik deelde verhalen over Mariana’s medeleven, haar zelfgemaakte thee, hoe ze in de keuken neuriede.
Het was… helend. Niet romantisch, niet eens intiem. Gewoon menselijk. Twee mensen die zich hun verloren dierbaren herdachten.
Toen namen we afscheid en gingen ieder ons eigen weg.
De volgende dag trouwde ik met Laura.
Een toevallige ontmoeting – en een ingewikkelde waarheid.
Het leven ging door, maar Isabels herinnering bleef bij me. Tot op een dag,
Het lot wilde dat we elkaar weer ontmoetten – op het werk. Haar bedrijf was een samenwerking met het mijne aangegaan. Toen we elkaar in de vergaderruimte zagen, weerspiegelde haar uitdrukking de mijne: geschokt, herkennend, onzeker.
Later gingen we koffie drinken. We praatten verder over ons verdriet. Over hoe de wereld blijft draaien, zelfs als die van ons stilstaat. Ze vertelde me dat ze zich sinds Gabriela’s dood volledig op haar werk had gestort en al haar gevoelens had weggestopt.
« Toen ik je die dag ontmoette, » zei ze, « voelde ik me minder alleen. »
En ik begreep het. Onze spijtgevoelens waren als spiegels. En misschien voelde ik me daarom tot haar aangetrokken. We begonnen vaker te praten. Onze gesprekken werden diepgaander. Ik vertelde haar dingen die ik Laura nooit had verteld. En dat kwelde me.
Ik beloofde mezelf vooruit te gaan, maar ik had het gevoel dat ik achteruitging.
Het gesprek dat mijn huwelijk redde.
Op een avond, toen ik mezelf niet meer kon beheersen, biechtte ik alles op aan Laura. Ik vertelde haar over de begraafplaats. Over Isabel. Over onze gesprekken.
Ze luisterde zwijgend. Ik bereidde me voor op woede, op hartzeer.
Maar in plaats daarvan zei ze eenvoudigweg:
« Daniel, ik wacht al drie jaar op je. Ik ben niet bang voor Isabel. Liefde is geen toeval. Het is een keuze. Ik vraag je alleen om te kiezen – niet uit schuldgevoel of medelijden, maar met heel je hart. Als zij je gelukkig maakt, ga ik weg. »
