Ik zat er zwijgend bij, beschaamd en vol bewondering voor haar kracht.
Die avond besefte ik iets krachtigs: ware liefde gaat niet over het delen van je littekens, maar over het helpen ervan om te genezen.
Ik voelde me tot Isabel aangetrokken omdat ze me aan mijn pijn herinnerde. Maar Laura hielp me om weer te leren leven. Zij was mijn heden. Mijn toekomst.
En ik wist dat ik haar al had uitgekozen.
Zachtjes loslaten
Na die nacht beperkte mijn relatie met Isabel zich tot professionele zaken. We dronken geen koffie meer in stilte en praatten niet meer over het verleden. Ik heb haar nooit verteld waarom. Dat hoefde ook niet.
Soms denk ik nog steeds aan haar – haar kalme ogen, haar diepe verdriet. En ik herinner me dat ze vroeg:
“Ben je bij iemand die jouw wonden weerspiegelt of iemand die je helpt ze te genezen?”
Deze vraag bleef in mijn hoofd hangen.
Haar ontmoeten heeft mijn leven niet verpest. Het herinnerde me eraan dat ik niet alleen was. Het hielp me te begrijpen dat verdriet mensen kan verenigen, maar dat het niet altijd betekent dat we voor elkaar bestemd zijn.
Laura was degene die in mijn gebroken hart greep en bij mij bleef.
En daarom kies ik het – elke dag.
