De dag voor mijn bruiloft met de vrouw die drie lange jaren geduldig op me had gewacht, ging ik naar het graf van mijn overleden vrouw – om afscheid te nemen. Maar op die stille begraafplaats, onder een zachte motregen van grijze luchten, gebeurde er iets dat de loop van mijn leven veranderde.
Mijn bruiloft met Laura was nog maar één dag verwijderd. De voorbereidingen waren rond. Onze families waren vol verwachting, vreugde en opluchting dat ik eindelijk de liefde had gevonden. Laura was mijn constante metgezel gedurende de jaren van verdriet. Ze haastte me nooit, vroeg nooit meer dan ik kon geven en gaf me altijd meer dan ik verdiende.
Toch, toen ik aan de drempel van een nieuw hoofdstuk stond, hing er een schaduw over mijn hart. Een schaduw die alleen verdriet kan werpen. Een schaduw die niet vervaagt met de tijd, maar dieper in mijn wezen doordringt.
Vier jaar zijn verstreken sinds de dood van Mariana – mijn eerste vrouw, de liefde met wie ik dacht oud te worden. Ze stierf plotseling, zinloos, bij een tragisch auto-ongeluk terwijl ze bezig was met de voorbereidingen voor de begrafenis van mijn vader. Het ene moment leefde ze nog en kocht ze groenten op de markt. Het volgende moment was ze weg.
