Er voelde iets in mijn borst. Was dit toeval? Of spotte het lot met me?
Later betrapte John me rokend op het balkon. Zachtjes zei hij: « Mijn kind ook… zes vingers. Ik had er als kind ook een. Jij ook? »
Zonder woorden liet ik hem mijn vage litteken zien. Zijn ogen straalden dezelfde mix van angst en verwondering uit. Die nacht bracht het lot niet alleen kinderen ter wereld, maar bracht het ook verborgen waarheden aan het licht.
Dagen later stuurde John me een berichtje: « Ik wil een DNA-test. Niet omdat ik aan Julia twijfel, maar omdat ik het moet weten. Wil je het samen met mij doen? »
Vijf dagen wachten voelde eindeloos. Toen de uitslag kwam, begaven mijn knieën het bijna. Beide kinderen waren bevestigd als hun rechtmatige vaders. Opluchting overspoelde me – totdat ik de derde regel las: « Genetische correlatie suggereert dat An en Hoang halfbroers zijn. 99% zekerheid. »
Ik gaf het papier aan John onder een boom. Hij las het en lachte toen buiten adem: « Dus… we zijn broers. »
Die avond legde ik het resultaat voor mijn vader neer. Zijn handen trilden. Na een lange stilte gaf hij de waarheid toe: tientallen jaren eerder, voordat hij met mijn moeder trouwde, was hij verliefd geweest op een vrouw in Texas: Harley, een lerares. Hij vertrok zonder te weten dat zij zijn kind droeg. Dat kind was John.
