De bruiloft was absoluut perfect, totdat alles in een oogwenk veranderde.
Uit het niets pakte papa mijn hand stevig vast en fluisterde: « We moeten weg. Nu. » Mijn hartslag versnelde terwijl ik verward en angstig achter hem aan rende. « Pap, wat is er aan de hand? » vroeg ik, met een wanhoop in mijn stem. Maar hij zei de hele rit naar huis geen woord. Pas toen we de oprit opreden, sprak hij eindelijk – en wat hij me vertelde, brak me volledig.
De kerkklokken waren net in de verte verdwenen en de feestzaal schitterde in warm, goudkleurig licht. Gelach galmde over het gazon terwijl de gasten zich mengden en feestvierden. Mijn zus Emily was net getrouwd met David – de man van wie ze altijd al had gedroomd – en alles voelde als een sprookje.
Champagneglazen klonken, op de achtergrond speelde een zacht jazztrio en ik stond aan de rand van de dansvloer en keek hoe Emily ronddraaide in haar ivoren jurk, stralend van vreugde.
Toen verscheen mijn vader, Richard, naast me. Zijn gezicht was grauw, zijn mond vormde een strenge, grimmige streep. Zonder uitleg pakte hij mijn hand en zei met gespannen, gedempte stem: « Stap in de auto. Nu. »
Aanvankelijk dacht ik dat hij een grapje maakte. Maar de blik in zijn ogen – koud, fel, bijna doodsbang – vertelde me iets anders. « Papa, wat is er aan de hand? » vroeg ik, struikelend terwijl hij me naar de uitgang trok. Hij gaf geen antwoord.
We passeerden verbijsterde familieleden, van wie sommigen ons nariepen en vroegen of alles in orde was. Mijn vader keek niet eens om. Hij rukte het portier van zijn Ford Explorer open en duwde me praktisch naar binnen. Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn verwarring sloeg om in paniek.
« Pap, je maakt me bang. Vertel me wat er aan de hand is! »
