Laura’s trouwdag schitterde als goud: fonkelende kerstverlichting, gelach dat door de achtertuin galmde en zij draaide op blote voeten van vreugde te midden van het stof en de gemorste punch.
We stonden bij de limonadetafel, met plakkerige handen en een brede grijns, en ik zei tegen haar: « Je bent nu echt getrouwd. »
Ze straalde, maar slechts voor een moment.
Ik merkte niet dat haar ogen fonkelden en dat haar glimlach even verdween.
De volgende ochtend was ze verdwenen, verdwenen uit de motelkamer waar ze haar huwelijksnacht had doorgebracht.
Haar trouwjurk lag netjes opgevouwen. Haar telefoon was onaangeroerd. Geen briefje. Geen afscheid.
De politie heeft gezocht.
Ze sleepten de vijver over. Ze ondervroegen Luke. Maar Laura was verdwenen – als de wind die door droge maïsstengels gleed.
