En met haar gingen de helderheid in mama’s stem, de standvastigheid in papa’s houding en het ritme dat ooit ons gezin bij elkaar hield.
Tien lange jaren gingen langzaam voorbij.
Ik verhuisde naar Laura’s kamer en pakte haar spullen in, maar opende de dozen nooit.
Pas op een regenachtige ochtend, terwijl ik naar een oude foto zocht, vond ik een brief, verstopt op zolder.
Mijn naam stond op de voorkant. De datum kwam overeen met de dag waarop ze verdween.
Laura vertelde er alles over: ze was zwanger, bang en voelde zich volkomen alleen.
Ze had het aan niemand verteld. Zelfs niet aan Luke.
Ze zei dat ze geen leven kon leiden dat geworteld was in een leugen.
Onderaan de pagina liet ze voor de zekerheid een adres achter.
