“Zou jij Reed Enterprises hebben opgericht?”
« Misschien niet. In ieder geval niet op dezelfde manier. » Harrison nam een slok van zijn wijn. « Maar het is waardevol om af te maken wat je begint – om een fundament te hebben voordat je gaat bouwen. »
Naarmate de vlucht vorderde, keken andere passagiers af en toe hun kant op, nieuwsgierig naar het onwaarschijnlijke paar dat zo’n intens gesprek voerde. Dezelfde stewardess die Marcus eerder de weg had versperd, bediende hem nu met eerbiedige aandacht, getuige van Harrisons duidelijke respect voor de jongeman.
Vier uur na het begin van hun gesprek, terwijl het vliegtuig aan zijn eerste daling boven de Atlantische Oceaan begon, vroeg Harrison naar Marcus’ schaakspel. Marcus haalde het magnetische reisbord uit zijn zak en zette het op het tafeltje tussen hen in.
« Zin in een spelletje? » bood hij aan. « Eerlijk gezegd, ik ga de wedstrijd niet verspelen, zelfs niet voor een upgrade naar de eerste klas. »
Harrison lachte, een oprecht geluid dat zelden in zijn vergaderzalen te horen was. « Dat verwacht ik ook niet van je, en ik zou er niets van leren. »
Ze speelden snel, waarbij Harrison meer vaardigheid toonde dan hij aanvankelijk had gesuggereerd. Hoewel Marcus al in de eerste paar zetten zwakke punten in zijn strategie ontdekte, gebruikte hij het spel niet direct als een leermoment, maar legde hij principes en tactieken uit zodra ze op het bord verschenen.
« Je speelt niet om te winnen », merkte Harrison na twintig minuten op.
« Ik speel om te onderwijzen, » corrigeerde Marcus. « Ander doel, andere strategie. »
Harrison bestudeerde hem met hernieuwde interesse. « De meeste mensen in jouw positie zouden de kans grijpen om een miljardair te verslaan met schaken. Ego-boost. »
Marcus veroverde Harrisons loper met een precieze beweging. « Mijn coach zegt dat je niets leert van spelen op het niveau van je tegenstander. Net zo min als het verpletteren van iemand met minder ervaring. » Hij gebaarde naar het bord. « Zo hebben we allebei iets geleerd. »
De wedstrijd eindigde met Harrisons onvermijdelijke nederlaag, zij het op een elegantere manier dan mogelijk was geweest. Terwijl de stukken weer op hun plaats werden gezet, begon Olivia weer te bewegen in haar wiegje.
“Perfecte timing,” zei Harrison, terwijl hij zijn dochter voorzichtig optilde.
Marcus keek toe hoe de miljardair probeerde de eerder gedemonstreerde kalmeringstechnieken toe te passen. Harrisons bewegingen waren onhandig maar oprecht, en hij was volledig geconcentreerd terwijl hij probeerde een nieuwe huilbui te voorkomen.
« Kordaat, maar zacht, » coachte Marcus zachtjes. « Baby’s voelen spanning. Als jij angstig bent, zal ze dat merken. »
Harrison paste zijn aanpak aan en Olivia reageerde positief, terwijl ze tevreden kirde in de armen van haar vader. De triomfantelijke blik op Harrisons gezicht leek op die van hem na een bijzonder goede zet tijdens hun schaakpartij.
« Je bent een geboren leraar, Marcus, » zei hij. « Heb je dat wel eens als carrièrepad overwogen? »
