Maar naarmate het gehuil van de baby toenam en de sfeer in het vliegtuig steeds vijandiger werd, knaagde er iets aan Marcus’ geweten: de herinnering aan zijn zusje Zoey, inmiddels zeven jaar oud, en hoe alleen hij haar kon kalmeren toen ze als baby krampjes had. Zijn moeder had het de magische aanraking genoemd.
Voordat hij twijfels had, maakte Marcus zijn veiligheidsgordel los en stond op. Zijn magere lichaam ontvouwde zich in het krappe gangpad. De stewardess die met het drankkarretje door de economy class liep, keek hem scherp aan. « Meneer, blijft u alstublieft zitten. We hebben lichte turbulentie. »
« Die baby huilt al uren, » zei Marcus met een zachte maar vastberaden stem. « Ik denk dat ik misschien kan helpen. »
De ogen van de stewardess vernauwden zich van argwaan. « Eerste klas is verboden terrein, tenzij je een passagier bent met een ticket voor dat gedeelte. »
Marcus voelde het vertrouwde gewicht van vooroordelen op zijn schouders neerdalen toen ze zijn versleten spijkerbroek, zijn hoodie van de openbare school en zijn huidskleur zag. Hij was deze blik al talloze keren eerder tegengekomen – in winkels waar de beveiliging hem volgde, in klaslokalen waar leraren zich verbaasd uitlieten over zijn hoge plaatsing, op schaaktoernooien waar tegenstanders hem onderschatten tot hij schaakmat stond.
« Ik begrijp het, » zei hij met een vaste stem ondanks het bloed dat in zijn oren suisde. « Maar soms komt de oplossing uit onverwachte hoek. »
Voordat de stewardess kon reageren, werd het gordijn van de eerste klas opengetrokken en verscheen een uitgeputte Harrison Reed, die zijn krijsende dochter onhandig tegen zijn schouder hield. De normaal gesproken onberispelijke verschijning van de zakenman was in puin, zijn maatoverhemd gekreukt en bevlekt, zijn ogen bloeddoorlopen van uitputting.
« Alsjeblieft, » zei hij, zijn stem brak terwijl hij niemand in het bijzonder aansprak. « Ik betaal iedereen die mijn dochter kan laten stoppen met huilen. »
Het moment duurde lang als een snoepje, en de passagiers wendden hun blik af van de kwetsbaarheid van de machtige man, behalve Marcus, die naar voren stapte met zijn handen lichtjes in de lucht.
“Meneer,” zei hij zachtjes, “ik kan uw dochter misschien helpen.”
Even flitste er iets lelijks over Harrisons gezicht – twijfel, misschien achterdocht, toen hij de jonge zwarte man in goedkope kleding die op hem afkwam, in zich opnam. Maar wanhoop overheerste al snel alles. Drie uur onafgebroken geschreeuw had de miljardair op zijn knieën gebracht.
« Heb je ervaring met baby’s? » vroeg Harrison, terwijl hij probeerde de scepsis in zijn stem te onderdrukken.
