Henry haalde adem, een mengeling van opluchting en verbazing overspoelde hem. « Hoe heb je dat gedaan? » vroeg hij zachtjes, terwijl hij de jongen die zijn dochter vasthield alsof ze van hem was, observeerde.
Mason haalde zijn schouders op met een flauwe glimlach. « Soms heeft een baby niets ingewikkelds nodig. Ze moeten zich gewoon veilig voelen. »
Terwijl het vliegtuig stabiliseerde, gebaarde Henry dat Mason naast hem moest komen zitten. Nora rustte comfortabel tussen hen in, haar oogleden zwaar van de slaap. Op gedempte toon begon de jongen zijn verhaal te vertellen.
Hij groeide op in een bescheiden buurt in Philadelphia, opgevoed door een alleenstaande moeder die lange diensten draaide in een klein café. Geld was altijd schaars, maar Mason had een buitengewoon talent voor wiskunde en probleemoplossing. Terwijl andere kinderen hun middagen op de speelplaats doorbrachten, vulde hij doorzochte notitieboekjes met getallen, vergelijkingen en abstracte ideeën.
Ik ga naar Zürich, legde hij uit, om mee te doen aan de International Math Challenge. Mijn gemeenschap heeft genoeg geld ingezameld voor mijn reis. Ze zeggen dat als ik goed presteer, het misschien de deur opent naar beurzen, misschien wel een toekomst die ik me nooit had durven voorstellen.
Henry bekeek hem en zag echo’s van zijn eigen jeugd in de vastberadenheid van Masons kaaklijn en de constante vlam in zijn ogen. Hij was opgeklommen van een bescheiden afkomst tot een wereldleider, en hier was een jongen met dezelfde rauwe ambitie en vindingrijkheid. « Je doet me aan mezelf denken, » mompelde hij.
