Na de vlucht stond Henry erop dat Mason dichtbij bleef. De jongen woonde vergaderingen bij, soms rustig observerend, soms oplossingen op servetjes noterend. Zijn genialiteit werd duidelijk voor iedereen die hem ontmoette.
Tijdens de wedstrijd verbaasde Mason de jury. Hij loste niet alleen de meest complexe problemen op, maar illustreerde ze ook met voorbeelden uit de echte wereld: de mechanica van het vliegen, patronen van de wereldhandel, zelfs het slaapritme van een pasgeborene. Er klonk applaus en toen de gouden medaille om zijn nek werd gedrapeerd, keek hij naar Henry, die Nora vasthield, en voelde een herkenning die hij nog nooit eerder had gekend.
Die avond nodigde Henry Mason uit voor een etentje in een rustig restaurant met uitzicht op de stad. Nora, inmiddels opgewekt, strekte haar kleine handjes uit naar de jongen die haar ooit midden in haar vlucht had gekalmeerd. Henry hief zijn glas, zijn stem trilde lichtjes.
Mason, die nacht heb je mijn dochter gered, maar je hebt me meer gegeven dan dat. Je hebt me eraan herinnerd wat er echt toe doet, zei hij. Je bent niet alleen getalenteerd. Je bent familie.
Mason verstijfde, met de vork halverwege zijn mond. Familie?
