Hij hakte een deel van de boom en begon te werken. Elke dag sneed hij een beetje, vormde de blaadjes, beitelde de nerven en gaf de roos haar sierlijke krullen. Het duurde maanden, maar hij gaf niet op. En nu stond ze hier, op deze tafel, volmaakt en tijdloos.
Met een glimlach keek Thomas naar de roos. « Dit is voor jou, Emma, » fluisterde hij. Hij pakte een klein doekje en veegde voorzichtig het laatste beetje stof van de blaadjes.
Plots hoorde hij voetstappen achter zich. Zijn kleindochter, Sophie, stond met grote ogen te kijken. « Opa… die is prachtig! » riep ze uit.
Thomas glimlachte en legde zijn beitel neer. « Dit is de roos die ik je oma heb beloofd. »
Sophie keek even naar haar opa en toen naar de roos. « Mag ik haar houden, opa? » vroeg ze voorzichtig.
