Thomas knikte langzaam. « Ja, kind. Maar beloof me dat je haar goed zult bewaren. Deze roos is gemaakt uit liefde. »
Sophie pakte de houten roos voorzichtig op en drukte haar tegen haar hart. « Dat beloof ik, opa. »
Terwijl de zon langzaam onderging, stond Thomas daar, met een tevreden glimlach op zijn gezicht. Zijn belofte aan Emma was eindelijk vervuld, en hij wist dat hun liefde, net als deze roos, voor altijd zou blijven bestaan.
