Op een regenachtige donderdagochtend reed James naar een bestuursvergadering toen het verkeer voor de bakkerij vastliep. Hij keek door het getinte raam en zag een jongen – misschien wel tien jaar oud – op blote voeten en kletsnat naar een foto staren. Aanvankelijk merkte James hem nauwelijks op… totdat het kind naar de foto wees en zachtjes tegen een bediende in de buurt zei:
“Dat is mijn moeder.”
James’ hart begon sneller te kloppen.
Hij draaide het raam half open. De jongen zag er mager uit, zijn haar was warrig en zijn oversized shirt hing losjes om zijn lichaam. James keek naar zijn gezicht en voelde een vreemde knoop in zijn maag. Zijn ogen waren onmiskenbaar. Hazelnootgroen, net als die van Emily.
« Hé, jongen, » riep James. « Wat zei je net? »
De jongen draaide zich om en knipoogde. « Dat is mijn moeder, » herhaalde hij, wijzend naar de foto. « Ze zong slaapliedjes voor me. Ik herinner me haar stem nog steeds. En toen, op een dag, verdween ze. »
James negeerde de protesten van de chauffeur en stapte uit. « Hoe heet je, zoon? »
“Luca,” zei de jongen trillend.
« Luca… » James knielde neer om hem in de ogen te kijken. « Waar woon je? »
Luca keek weg. « Nergens. Soms onder een brug. Soms langs het spoor. »
« Herinner je je nog iets anders over je moeder? » vroeg James kalm.
« Ze hield van rozen, » antwoordde Luca. « En ze droeg een ketting met een witte steen. Net een parel. »
James’ hart zonk in de schoenen. Emily droeg altijd een parelhanger, een aandenken aan haar moeder. Het was zeldzaam, uniek. Een cursus in moeder-kindbinding
« Ik heb een belangrijke vraag voor je, » zei James. « Weet je wie je vader is? »
Luca schudde zijn hoofd. « Ik heb hem nog nooit ontmoet. »
De bakker vertrok, aangetrokken door het lawaai. James draaide zich naar haar om. « Heb je deze jongen ooit gezien? »
Ze knikte. « Ja, hij komt wel eens langs. Hij vraagt nergens om. Hij staart alleen maar naar die foto. »
James annuleerde de afspraak onmiddellijk. Hij nam Luca mee naar een nabijgelegen restaurant en bestelde een warme maaltijd voor hem. Toen ze eenmaal zaten, stelde James voorzichtig meer vragen. Luca’s herinneringen waren gefragmenteerd. Een zingende vrouw, een appartement met groene muren, een teddybeer genaamd Max. James worstelde om het allemaal te verwerken, maar iets diep van binnen vertelde hem dat de waarheid eindelijk naar boven kwam.
