Op een regenachtige donderdagochtend was James op weg naar een bestuursvergadering toen het verkeer vastliep bij de bakkerij. Hij keek door zijn getinte raam en zag een jongen – misschien wel 10 jaar oud – op blote voeten en kletsnat naar de foto kijken. Aanvankelijk merkte James hem nauwelijks op… totdat het kind naar de foto wees en zachtjes tegen een verkoper in de buurt zei:
« Dat is mijn moeder. »
James’ hartslag versnelde.
Hij draaide het raam half open. De jongen zag er mager uit, zijn haar was warrig, zijn oversized shirt hing losjes. James keek naar zijn gezicht en voelde een vreemde steek in zijn maag. Zijn ogen waren onmiskenbaar. Hazelnootgroen, net als die van Emily.
« Hé, jongen, » riep James. « Wat zei je net? »
De jongen draaide zich om en knipperde met zijn ogen. « Dat is mijn moeder, » herhaalde hij, terwijl hij weer naar de foto wees. « Ze zong vroeger liedjes voor me voor het slapengaan. Ik herinner me haar stem nog. En toen, op een dag, verdween ze. »
James negeerde de protesten van zijn chauffeur en stapte uit. « Hoe heet je, zoon? »
« Luca, » zei de jongen rillend.
« Luca… » James knielde neer om hem in de ogen te kijken. « Waar woon je? »
Luca keek weg. « Nergens. Soms onder de brug. Soms bij het spoor. »
« Herinner je je nog iets anders over je moeder? », vroeg James kalm.
« Ze hield van rozen, » antwoordde Luca. « En ze droeg een ketting met een witte steen. Net een parel. »
James’ hart zonk in de schoenen. Emily droeg altijd een parelhanger, een erfstuk van haar moeder. Het was zeldzaam, uniek. Cursus Moeder-Babyband
« Ik heb een belangrijke vraag voor je, » zei James. « Weet je wie je vader is? »
Luca schudde zijn hoofd. « Ik heb hem nog nooit ontmoet. »
De bakker kwam naar buiten, aangetrokken door het lawaai. James draaide zich naar haar om. « Heb je deze jongen ooit gezien? »
Ze knikte. « Ja, hij komt wel eens langs. Hij vraagt nergens om. Hij staart alleen maar naar die foto. »
James annuleerde zijn afspraakje ter plekke. Hij nam Luca mee naar een nabijgelegen restaurant en bestelde een warme maaltijd voor hem. Terwijl ze gingen zitten, stelde James voorzichtig meer vragen. Luca’s herinneringen waren fragmentarisch. Een zingende vrouw, een appartement met groene muren, een teddybeer genaamd Max. James had moeite om het allemaal te bevatten, maar iets diep van binnen vertelde hem dat de waarheid eindelijk aan het licht kwam.
