armen had geen eenvoudig antwoord. Ze wist alleen dat ze voor het eerst het gevoel had dat ze iets echt belangrijks deed.
Om drie uur ‘s nachts werd Carmen wakker en ging naar Lucía’s kamer. Die was leeg. Op het bureau lag een briefje: « Dank u wel, maar ik hoor niet thuis in deze mooie wereld. Ik wil u geen problemen bezorgen. »
Wanhopig doorzocht Carmen de hele stad. Ze hing posters op, huurde rechercheurs in en sprak met de politie. Vijf dagen later kreeg ze een telefoontje: er was een klein meisje gezien onder de arcaden van Atocha.
Daar trof ze Lucía aan, ziek, vuil en trillend van de koorts. Carmen omhelsde haar.
« Ik zal je nooit meer verlaten, kleintje. Je bent het kostbaarste wat ik ooit heb gekend. »
Lucía werd met een longontsteking in het ziekenhuis opgenomen. Carmen bewoog niet van haar zijde. Toen ze wakker werd, vroeg het meisje:
“Blijft ze hier de hele tijd?”
« Waar zou ze anders kunnen zijn? »
Toen besloot Carmen Lucía te adopteren. Het kleine meisje huilde van ontroering. « Kan ik weer een moeder krijgen? »
« Ik zal de beste moeder ter wereld voor je zijn. »
Zes maanden later was de adoptie officieel. Carmen had de Lucía Vega Foundation opgericht voor dakloze kinderen. Lucía ging naar een privéschool, maar de spoken uit haar verleden achtervolgden haar. Op een dag kwam ze huilend binnen:
« Een klein meisje zei dat ik dakloos was. Misschien verdien ik dit leven niet. »
Carmen knielde neer en antwoordde:
« Je bent hier niet omdat ik je gekocht heb. Je hebt mijn leven gered. Vóór jou was ik rijk maar leeg. »
Op Lucía’s 13e verjaardag deed Carmen een verrassende aankondiging: ze doneerde de helft van haar nalatenschap aan de stichting: één miljard euro om dakloze kinderen in Europa te helpen.
« Echte rijkdom is niet geld. Het is de liefde die je geeft en ontvangt. En ik heb meer liefde van jou ontvangen dan ik ooit had gedacht. »
Drie jaar later was Lucía, inmiddels 14, ambassadeur van de stichting geworden. Bij de opening van het 50e centrum vertelde ze voor de camera’s:
“Elk kind dat we helpen, is een veranderd leven.”
Die avond keerden ze terug naar het restaurant waar het allemaal begon. Aan dezelfde tafel bestelde Lucía Iberische ham.
Die avond was ik het niet die om restjes vroeg. Het was het lot dat ons samenbracht. Jij had mij net zo hard nodig als ik jou.
Toen kwam er een achtjarig meisje aan, vies en met angstige ogen.
“Pardon, mag ik een stukje van uw brood?”
