Lucía liet haar zitten.
« Hoe heet je? »
“Ana.”
“Wanneer heb je voor het laatst gegeten?”
“Gistermorgen.”
Lucía keek naar Carmen en glimlachte.
“Ober, nog een bordje voor onze kleine gast.”
Terwijl Ana at, besefte Carmen dat de cirkel rond was. Vriendelijkheid was een erfenis geworden, en het verhaal dat begon met een nederig verzoek had een familie, een nalatenschap en nieuwe hoop voor velen gecreëerd.
Want soms beginnen wonderen met een simpele vraag: “Mag ik je restjes opeten?”
