Mijn keel werd dichtgeknepen.
« Dat is niet waar, » fluisterde ik. « Laat me het nummer zien dat hij heeft gebeld. »
Het verkeerde nummer
Ze kwam terug met een versleten notitieboekje. Ik herkende opa’s handschrift. Maar het nummer dat erop stond, was niet het mijne.
« Dat is niet mijn nummer », zei ik.
Ze fronste haar wenkbrauwen.
« Ons werd verteld dat je het had veranderd toen je naar de universiteit ging. Dat we je niet lastig moesten vallen. Dat je je voor ons schaamde. »
« Nee! » riep ik, terwijl ik me vastklampte aan de veranda. « Ik was hier afgelopen voorjaarsvakantie. Vanessa was thuis. Ze vertelde me dat er niemand meer woonde. »
Oma’s gezicht werd bleek.
« Maar we waren hier. We zijn hier altijd geweest. »
Een web van leugens
« Ik ben voorgelogen, » zei ik met een stemverheffing. « Ze vertelden me dat je in een verzorgingshuis zat en dat bezoek niet was toegestaan. »
Haar lippen gingen open.
« Ons werd verteld dat je ons niet meer wilde zien. Dat je een nieuw leven had. Dat wij daar geen deel van uitmaakten. »
Een bittere lach ontsnapte me.
« Dat heb ik nooit gezegd. Ze hebben me van je afgesneden. Ze hebben me niet eens verteld dat opa ziek was. Ze zeiden dat de dienst vandaag om één uur was. Maar toen ik bij de kerk aankwam, was die leeg. »
Oma’s gezicht werd donkerder.
« De dienst was om negen uur, » fluisterde ze. « Iedereen heeft gehoord dat je ervoor gekozen had niet te komen. Dat het je niets kon schelen. »
Het gewicht van de waarheid
De gedachte brak me – hij was overleden in de veronderstelling dat ik niet van hem hield. Ik huilde toen ik op mijn knieën viel en mijn gezicht in haar schoot drukte.
