De ochtend van de begrafenis van oma Victoria brak grijs en druilerig aan, alsof de hemel zelf rouwde om het verlies van een van de meest fantastische vrouwen die ik ooit gekend had. Voor de badkamerspiegel worstelde ik met de zwarte vlinderdas die koppig mijn onhandige vingers leek te bespotten, ter voorbereiding op de dag waar ik al tegenop zag sinds ik het telefoontje kreeg van de medische instelling waar ze de laatste weken van haar leven had doorgebracht.
Victoria Catherine Morrison was 91 jaar oud toen ze vredig overleed, omringd door de farmaceutische aromatherapie-oliën die ze altijd gebruikte en de systematische aanpak van kalmering die haar hele leven kenmerkte. Ze was de moeder van mijn vader, maar belangrijker nog, ze was mijn mentor, mijn vertrouweling en de enige persoon in onze complexe familie die altijd mijn onconventionele levenspad begreep.
Mijn naam is Jonathan Morrison en op 31-jarige leeftijd koos ik voor een carrière in de gezondheidszorg, een beslissing die mijn succesgerichte familieleden versteld deed staan. Terwijl mijn neven en nichten lucratieve functies nastreefden bij farmaceutische bedrijven en in het management van medische faciliteiten, wijdde ik me aan vrijwilligerswerk en coördineerde ik een liefdadigheidsinstelling die kansarme groepen toegang bood tot experimentele behandelingen. Mijn vader, Robert, was een succesvolle vastgoedontwikkelaar die zijn succes afmeet aan het rendement op investering en het architectonisch ontwerp van commerciële panden. Mijn moeder, Catherine, was zeer betrokken bij maatschappelijke dienstverlening en sociale doelen, wat haar positie in de elite van onze stad versterkte.
Maar oma Victoria begreep mijn passie voor de gezondheidszorg op een manier die anderen leken te missen. Ze was een gepensioneerde verpleegkundige en had in medische instellingen gewerkt toen gezondheidszorg nog persoonlijke betrokkenheid betekende, geen systematische bedrijfsaanpak. Familieleden, vrienden en iedereen die steun of praktische hulp nodig had, waren altijd welkom in haar huis – een elegant Victoriaans huis.
« Jonathan, » zei ze terwijl we samen in haar tuin werkten en de medicinale planten verzorgden die ze kweekte voor verschillende projecten van de stichting, « laat niemand je ooit vertellen dat succes uitsluitend wordt afgemeten aan financiële investeringen of media-aandacht. De wereld heeft mensen nodig die begrijpen dat echte gezondheidszorg voortkomt uit oprechte zorg voor anderen. »
