Ze snapte het niet. Niemand snapte het. Dit ging niet om geld of spullen, of zelfs de diefstal zelf. Het ging erom eindelijk te begrijpen dat de familie waar ik mezelf voor had uitgesloofd om te onderhouden, me zag als niets meer dan een portemonnee op poten. Nou, deze portemonnee was definitief gesloten. Het is drie maanden geleden dat ik ze heb doorgeknipt.
Drie rustige, dramavrije maanden. In het begin verwachtte ik steeds dat ik zou toegeven. Elke keer dat ik een gezin in een restaurant zag of een collega over hun ouders hoorde praten, voelde ik een steek van schuldgevoel. Was ik te streng? Moest ik contact opnemen? Dan herinnerde ik me dat Emma me uitlachte terwijl ze aan mijn eettafel zat te eten van het eten dat ik had gekookt nadat ik het maandenlang van me had gestolen.
Ik herinner me Tylers zelfvoldane stem die zei: « Ik had ze meer geld moeten geven. » Ik herinner me dat mijn moeder de diefstal verdedigde omdat Emma minder verdiende dan ik. Het schuldgevoel verdween daarna vrij snel. Tante Patricia werd mijn enige connectie met wat er met hen gebeurde. Ze belde om de paar weken met updates waar ik niet om had gevraagd, maar die ik toch moest aanhoren.
Emma heeft een baan bij een callcenter. Ze vertelde me vorige week dat ze een parttime minimumloon verdienden. Tyler is nog steeds werkloos. Ze zitten allemaal opeengepakt in het huis van je ouders en dat zorgt voor wrijving. Goed voor ze, zei ik, en ik meende het. Misschien zouden ze dan eindelijk leren wat het betekent om te werken voor wat ze willen. Je moeder werkt nu ook parttime. Kassière in de supermarkt.
Je vader pakt klusjes aan waar hij kan. Dat deed een beetje pijn. Ze waren in de zeventig. Maar toen herinnerde ik me dat ze hiervoor hadden gekozen. Ze hadden Emma’s diefstal verkozen boven mijn vertrouwen. Ze hadden $10.000 betaald om haar uit de gevangenis te houden in plaats van haar de gevolgen te laten dragen. Mina, zei Patricia voorzichtig. Ik weet dat het mijn zaak niet is, maar vind je niet dat het lang genoeg duurt? Ze hebben het moeilijk.
Pat, ik heb ze jarenlang gesteund. En wat heb ik gekregen? Beroofd en toen gezegd dat ik gek was dat ik er zo boos over was. Ze zuchtte. Ik begrijp dat wat ze deden fout was, maar ze zijn familie. Ik ook. Ik heb ze niet tegengehouden. Twee weken geleden kreeg ik een brief. Echte post, want ik heb alle elektronische communicatie geblokkeerd. Emma’s handschrift. Mina, het spijt me.
Ik weet dat wat we deden fout was. Tyler overtuigde me ervan dat je zoveel had dat je het niet eens zou merken. Ik was jaloers op je mooie spullen en je mooie huis. Maar dat is geen excuus. Ik werk nu om mijn ouders terug te betalen voor het geld dat ze je gestuurd hebben. Het zal me jaren kosten, maar ik doe mijn best. Ik verwacht niet dat je me vergeeft.
