Ik wilde je alleen even laten weten dat het me spijt, Emma. Ik heb het drie keer gelezen. Een deel van me wilde het geloven. Het andere deel merkte dat ze Tyler de schuld gaf, zei dat ze jaloers was, excuses verzon, zelfs terwijl ze zich verontschuldigde. En nergens bood ze aan om het echt rechtstreeks met me goed te maken. Ik heb de brief weggegooid. Gisteren gebeurde er iets interessants.
Ik was op mijn werk toen de beveiliging belde. Juffrouw Mina, er is Linda voor u. Ze zegt dat ze uw moeder is. Mijn maag kromp ineen. Zeg haar dat ik niet beschikbaar ben. Ze zegt dat ze zal wachten. Zeg haar dat ze de hele dag kan wachten. Ik wil haar niet ontvangen. Een uur later belde de beveiliging opnieuw. Ze is er nog steeds. Ze vroeg me om u te vertellen dat ze iets voor u heeft. Ik ben bijna gezwicht.
Bijna. Het kan me niet schelen. Als ze binnen 10 minuten niet weg is, bel dan de politie wegens huisvredebreuk. Ze is gisteravond vertrokken. Ik vond een doos voor mijn deur. Geen briefje, maar ik herkende de zorgvuldige verpakking van mijn moeder. Er zaten wat van mijn spullen in, de zilveren handtas, oma’s horloge, een paar sieraden, misschien een kwart van wat er gestolen was.
Het was iets, denk ik, maar het was niet genoeg. Lang niet genoeg. Het punt is dat ik het spul niet terug wil. Ik bedoel, ik wil het wel, vooral het horloge. Maar daar gaat het hier niet meer echt om. Ik wil erkenning. Echte erkenning, niet: « Het spijt me dat je boos bent », of « Het spijt me, maar je hebt meer dan wij », of « Het spijt me, maar familie moet delen ».
Ik wil dat het ons spijt dat we je vertrouwen hebben beschaamd, je hebben bestolen, je gek hebben genoemd, hebben gedreigd je te verstoten en diefstal boven eerlijkheid hebben gekozen. Maar ik weet dat ik dat nooit zal begrijpen. Ze zijn er niet toe in staat. In hun ogen zijn ze nog steeds de slachtoffers. Ik ben de dochter en zus met een goede baan die hen egoïstisch hebben afgesneden vanwege een misverstand.
Mijn therapeut zegt dat het goed met me gaat. Ja, ik ben met therapie begonnen. Ik dacht dat ik met iemand moest praten over waarom ik me zo lang had laten gebruiken. Jij was het ouderlijke kind, legde ze uit. Altijd verantwoordelijk, altijd voor anderen zorgend. Het werd je identiteit en Emma was de baby. Precies. En die dynamiek veranderde nooit, zelfs niet toen jullie beiden volwassen werden.
Dus wat nu? Ik had het haar gevraagd. Nu leer je grenzen te stellen. Je leert dat liefde niet betekent dat je mensen je pijn laat doen. Je leert dat je meer waard bent dan wat je kunt bieden. Het was moeilijk. Er zijn dagen dat ik ze wil bellen, vooral mama. Dagen waarop ik me herinner dat ik Emma leerde fietsen of dat papa me hielp met wiskunde.
