Eerst het gevoel dat er iemand in mijn huis was geweest. Toen de verdwenen handtas. Nu het verdwenen horloge. Eén keer als een ongeluk, twee keer als toeval, drie keer als een patroon. Iemand nam mijn spullen mee. Maar hoe? Het huis zat altijd op slot. Ik had een alarmsysteem. De enigen die sleutels hadden, waren mijn ouders, die een reservesleutel hadden.
Ik had het ze gegeven toen ik het huis vier jaar geleden kocht. Voor noodgevallen had ik gezegd: « Geen sprake van. Mijn familie zou toch niet van me stelen? » Toen herinnerde ik me de camera’s. Ik opende mijn laptop en logde in op de app. Alle beelden werden 90 dagen in de cloud opgeslagen. Ik begon door de data te scrollen, op zoek naar iets verdachts.
Drie dagen geleden, toen ik op mijn werk was, activeerde de bewegingssensor de camera van de voordeur om 14:47 uur. Ik klikte op de beelden. Twee mensen liepen naar mijn voordeur. Ze gebruikten een sleutel om hem open te maken. Ze liepen naar binnen alsof ze de eigenaars waren. Ik zoomde in op hun gezichten, ook al wist ik al wie het waren: Emma en Tyler.
Ik zat daar naar mijn laptopscherm te staren en keek hoe mijn zus en haar man door mijn huis liepen alsof ze daar thuishoorden. Mijn handen trilden. Het tijdstempel gaf 14:47 uur op een woensdag aan. Ik was op mijn werk in een budgetvergadering. Ze wisten dat ik op mijn werk zou zijn. Natuurlijk wisten ze dat. Ik zag Emma rechtstreeks naar mijn slaapkamer gaan terwijl Tyler de woonkamer in liep.
Ze doorzocht mijn kast, haalde er dingen uit en bekeek ze. Ze hield een trui omhoog en liet die aan Tyler zien toen hij binnenkwam. Ze praatten en lachten. In mijn slaapkamer doorzocht ze mijn spullen en lachte. Ze stopte de trui in een tas die ze had meegenomen. Toen liep ze naar mijn sieradendoosje op de commode. Ik keek toe hoe ze erdoorheen zocht, stukken uitkoos en ze aan Tyler liet zien alsof ze in een winkel aan het winkelen waren. Ik voelde me misselijk.
